Athens Voice
22 Μαρτίου 2017
Μία από τις πιο αδόκητες «συμπράξεις» της μεταπολιτευτικής περιόδου είναι αυτή μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και του νεοκαραμανλισμού. Η θεατή πλευρά της επικυρώθηκε με την ανάδειξη του Προκόπη Παυλόπουλου στον ανώτατο πολιτειακό θεσμό. Είχε σφυρηλατηθεί στα Δεκεμβριανά του 2008. Όταν ο τότε αρμόδιος υπουργός Εσωτερικών παρακολουθούσε αμέτοχος την Αθήνα να καίγεται. Βεβαίως σημαντικό ρόλο στην επιβράβευσή του έπαιξε και το ότι θεσμοθέτησε τις προφορικές συνεντεύξεις στο ΑΣΕΠ, μπουκώνοντας το δημόσιο με γαλάζια παιδιά.
Η συμμαχία, ωστόσο, έχει και αθέατες πλευρές και μάλιστα περισσότερες. Υπαγορεύονται από την προώθηση ανομολόγητων στόχων ένθεν κακείθεν. Ο Αλέξης Τσίπρας μόνο μέλι που δεν στάζει για τον Κώστα Καραμανλή, θέλοντας να δημιουργήσει ρήγμα στη ΝΔ. Από την άλλη, ο πρώην γαλάζιος πρωθυπουργός, παρά την εκκωφαντική σιωπή του, επιδιώκει να συγκαλύψει τις ευθύνες του για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας. Οι δύο τους φαίνεται να έχουν συνάψει μια ιδιότυπη ομερτά, κρατώντας ο ένας τον άλλο στο απυρόβλητο για τις εκ των πραγμάτων επιζήμιες πολιτικές τους.
Έτσι η πρόσφατη αγοραία επίθεση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ προς τον Κώστα Σημίτη από τη Βουλή και ταυτόχρονα η ξαφνική εμφάνιση του Θ. Ρουσσόπουλου να εξαπολύει μύδρους κατά του πρώην πρωθυπουργού, καθόλου τυχαίες δεν είναι. Επιβεβαιώνουν τις υπόγειες διαδρομές που υπάρχουν. Ο Αλέξης Τσίπρας, επιθυμώντας να προσαρτήσει το βαθύ ΠΑΣΟΚ, προσπαθεί να αποδομήσει το έργο του Κ. Σημίτη. Σε αντίστοιχο μήκος κύματος βρίσκεται και ο νεοκαραμανλισμός με τους εκπροσώπους του. Ο λόγος; Να αποσείσουν τις ευθύνες τους για το ναυάγιο του τόπου.
Το βέβαιο είναι ότι πίσω από απ’ αυτές τις μικρόψυχες και απαίδευτες επιθέσεις, υπάρχει κάτι πιο ουσιώδες: Η αντίθεση μιας βαθιάς συντηρητικής και λαϊκίστικης τόσο Δεξιάς όσο και Αριστεράς που δεν μπορούν να χωνέψουν ότι ο Κώστας Σημίτης άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του, εντάσσοντας την Ελλάδα στην ΟΝΕ. Η εναρμόνισή μας με το ευρωπαϊκό κεκτημένο ήταν δικό του επίτευγμα. Το ίδιο και τα μεγάλα έργα υποδομής που άλλαξαν την όψη της χώρας. Καθώς και η συμμετοχή της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι όποιες σκιερές πλευρές υπήρξαν, που οφείλονται στη μικροφυσική της εξουσίας -για να θυμηθούμε και τον Φουκώ-, ούτε αμαυρώνουν ούτε επισκιάζουν το έργο του.
Πάντως, ο Κώστας Σημίτης ακόμη και τώρα εξακολουθεί να ερεθίζει όλους εκείνους που εδράζουν την πολιτική τους παρουσία στον λαϊκισμό, στον εθνοκεντρισμό, στα φοβικά σύνδρομα, στην εσωστρέφεια, στη μισαλλοδοξία, στις ιδεοληψίες. Η σύμπραξη των μετριοτήτων είναι φυσικό να τον στοχοποιεί, ενοχοποιώντας τις καίριες και εύστοχες παρεμβάσεις που συνεχίζει να έχει στη δημόσια ζωή. Γνωρίζουν ότι στη σύγκριση μαζί του υπολείπονται. Γι’ αυτό και καταφεύγουν στο δηλητήριο. Ωστόσο, οι αμφισβητήσεις των εκφραστών της Ελλάδας της ήσσονος προσπάθειας εκθέτουν τους ίδιους.