Εφημερίδα Έθνος
30 Οκτωβρίου 2015
Αν και προέρχεται από τον ιστορικό χώρο της Αριστεράς, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον έχει ξεχάσει τη γνωστή ρήση του Λένιν «νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα». Έπειτα από τη στροφή στο μνημόνιο, το κυβερνών κόμμα αντιμετωπίζει μια διαφορετική, αμείλικτη πραγματικότητα. Τα ζητήματα που καλείται να διαχειριστεί απέχουν παρασάγγας από τις προηγούμενες προσεγγίσεις και θέσεις του. Η αντιμνημονιακή στρατηγική του κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Αντί να αλλάξει την Ευρώπη, αναγκάζεται να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Οι μεταβολές που συντελέστηκαν δεν επιδέχονται συγκερασμούς και αμφισημίες. Επιβάλλουν ως αδήριτη ανάγκη την υιοθέτηση του ρεαλισμού. Ως εκ τούτου, ο πολιτικός αναπροσανατολισμός του καθίσταται απαραίτητος.
Ωστόσο, η κυβέρνηση βρίσκεται ακόμη σε στρατηγικό κενό. Η αναγκαστική απομάκρυνσή της από τις προγενέστερες διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν συνοδεύεται από τη διατύπωση συγκεκριμένων, καθαρών προτάσεων και θέσεων. Οι ασάφειες, οι αμφιθυμίες, η διγλωσσία παραμένουν δομικά στοιχεία της πρακτικής της. Στην ουσία επιχειρεί να παρακάμψει τις μνημονιακές δεσμεύσεις της. Υπουργοί με καίρια χαρτοφυλάκια διαφωνούν, αρνούμενοι να τις υλοποιήσουν. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του ΟΛΠ και του Ελληνικού. Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, η δυστοκία που εμφανίστηκε την τελευταία περίοδο σε μείζονα ζητήματα, όπως οι αποκρατικοποιήσεις, η αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, τα κόκκινα δάνεια, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κ.ά.
Οι καθυστερήσεις στην αξιολόγηση του προγράμματος και στα προαπαιτούμενα δείχνουν ότι η κυβέρνηση αδυνατεί να ενστερνιστεί τις πολιτικές που αποδέχθηκε να υλοποιήσει. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι φαίνεται να επανακάμπτει στη λογική της «επαναδιαπραγμάτευσης». Η αδυναμία της να συγχρονιστεί με τις προτεραιότητες του τρίτου μνημονίου δεν είναι μόνο έκφραση των ιδεοληψιών της, αλλά συνδέεται και με τη μόνιμη αποστροφή της απέναντι στις μεταρρυθμίσεις. Ο Αλ. Τσίπρας, επιλέγοντας επαμφοτερίζουσα στρατηγική, καλλιεργεί ψευδαισθήσεις, επιτείνοντας περαιτέρω τη σύγχυση. Παράλληλα, η αναβλητικότητα και η αδράνεια που επιδεικνύει η πλειονότητα των υπουργών του, σε συνδυασμό με τη διαχειριστική και πολιτική ανεπάρκειά τους, συνθέτουν σκηνικό αδιεξόδου και απορρύθμισης.
Το ουσιώδες πρόβλημα της νέας κυβέρνησης είναι ότι δεν μπορεί να συνθέσει και να θεμελιώσει σε μια ενιαία στρατηγική τις αλλαγές που χρειάζονται η χώρα και η οικονομία. Γι’ αυτό και ο πολιτικός της λόγος είναι αντιφατικός και νεφελώδης. Η δε πρακτική της χαρακτηρίζεται από πειραματισμούς και αυτοσχεδιασμούς. Μάλιστα, οι πρώτες σαράντα πέντε μέρες της περισσότερο παραπέμπουν στην αντιμνημονιακή φάση του ΣΥΡΙΖΑ. Η αδυναμία αφομοίωσης των πολιτικών που επαγγέλθηκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός δημιουργεί έλλειμμα κυβερνησιμότητας. Συνεπώς, η πολιτική κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα δεν αμφισβητείται από την ανύπαρκτη αντιπολίτευση. Υπονομεύεται από τις αγκυλώσεις και στρεβλώσεις του κυβερνητικού του σχήματος.